Sinds de laatste update half september is bijna niets meer wat het was. Ik kan me al bijna niet meer herinneren hoe ons leven eruit zag, toen alles nog “normaal” was…
Als eerste vond de overdracht van ons huis plaats. Dag huis… welkom geld ;-). Het huis op zich mis ik niet echt. Het is nu natuurlijk wel een beetje behelpen bij mijn ouders in de caravan, maar daar hadden we ons op ingesteld en we weten dat dat tijdelijk is. De kinderen doen de overgang eigenlijk verrassend goed. Het scheelt natuurlijk dat we op een vertrouwde plek zijn; bij opa en oma kwamen ze immers al wekelijks over de vloer. Esmee heeft het soms nog wel over “ons huis” als ze naar iets refereert wat ze bijvoorbeeld op haar slaapkamertje had. Of als iemand vraagt waar ze woont, dan zegt ze “in Eerbeek” (wat dus nu niet meer zo is). Ze snapt dus nog niet precies hoe alles nou in elkaar steekt, maar ik heb niet het gevoel dat ze daar mee zit.
Michel is 1 oktober gestopt met werken. Per die datum hebben we de kinderen ook van het kinderdagverblijf afgehaald. Ze gingen daar maar één dag per week naartoe, dus dat is voor hen niet zo’n heel grote overgang. Aangezien ik nog heb doorgewerkt tot 1 november, heeft Michel in oktober redelijk wat papa-dagen gehad. Daarnaast is hij begonnen met het ombouwen van de bus tot camper.
Per 1 november ben ik dus ook gestopt met werken en zijn we beide vrijwillig werkloos. Het voelt wel als een voorrecht dat we dit zo kunnen doen, anderzijds hebben we daar natuurlijk ook gewoon heel hard voor gewerkt. Momenteel heb ik vooral mama-dagen, zodat Michel zoveel mogelijk tijd aan de camper kan besteden. Het idee dat ons laatste salaris nu is gestort en er (voorlopig) niks meer op de rekening bijkomt is nog wel een beetje raar (en spannend). Maakt je wel bewuster van iedere euro die je uitgeeft, wat op zich niet verkeerd is natuurlijk.
Onze kleine baby is inmiddels ook geen baby meer. Kleine meisjes worden groot voordat je het weet, des te meer reden om zoveel mogelijk tijd met elkaar door te brengen <3. In oktober konden we Noëlles verjaardag vieren met een heerlijk zonnetje in de tuin (van mijn ouders), tot en met het avond-eten aan toe. We gingen ons bijna afvragen waarom we naar Spanje willen deze winter. Nu, dit typend in een koude voortent onder een deken bij een elektrisch kacheltje, weet ik wel weer waarom haha.
En nu? Prioriteit 1 is het klaarmaken van de bus. Want zodra die af is, kunnen we gewoon gaan! En geloof me, we kunnen niet wachten… Nu het avontuur echt dichtbij komt is het verrekte lastig om nog geduldig te blijven. Michel verwacht de bus half december klaar te hebben. Esmee is 12 december jarig, dus vieren we haar verjaardag nog hier. We hebben nu het plan om daarna een rondje door Nederland te doen; afscheid nemen van iedereen en tegelijkertijd testen of alles in de bus het doet en of we niks vergeten zijn in te pakken. En dan na de kerst richting Spanje :-).
Voor de rest hebben we nog een to-do list van hier tot Tokio, met name voor het opzetten van ons eigen bedrijf. Maar aangezien het hele idee is om locatie-onafhankelijk te kunnen werken, staat dat ons vertrek niet in de weg. Om 2019 in Spanje te beginnen lijkt dus nog steeds te gaan lukken.
[adrotate banner=”4″]
Bus ombouwen tot camper – part I
